#kookboekweek: De Dikke Vegetariër

Toen ik de eerste keer verkondigde dat ik officieel vegetariër wou worden, begon mijn mama meteen te flippen. Niet dat ik van de ene dag op de andere vlees volledig van mijn menu schrapte, dat ging zoals bij de meesten erg geleidelijk, maar die officiële verkondiging deed haar plots het licht zien. "Ze meent dat precies wel echt, e?", ging het licht verontrust naar mijn vader. Het weekend erna bleef ze bij ons wekelijkse uitje naar de Bioplanet ( zo "alternatief" waren we die tijd wel al) opvallend langer treuzelen bij de kookboeken dan normaal. U moet weten dat ik het normaal gesproken was die, wanneer papa alles al in de auto aan het laden is, door een gegeneerde moeder naar buiten gesleurd moest worden. In die tijd kreeg ik geen kookboeken van mijn ouders, dus zag ik me genoodzaakt ze dan maar in de winkel uit te lezen. Zo ging dat.

Op die bewuste dag na mijn uit de vegetarische kast komen, stond mama dus met een dik boek te glunderen in de kookboekensectie van de Bioplanet. "Kijk meiske, dat is iets voor u! Daar staat ALLES in wat ge moet weten en met super veel recepten enzo. Als ge wilt krijgt ge dat. Voor uw kerst al. Eh, is dat niet leuk?" Het was toen midden mei. Ik had haar enthousiasme eigenlijk al verdacht moeten vinden...Maar ze bedoelde het goed, met dit boek zou ze er alles aan gedaan hebben om van mij een gezonde vegetariër te maken, die wist wat ze moest eten om vlees te vervangen zonder elke week en keer of 3 van haar stokje te vallen. 

Ik ging dus buiten met een boek dikker dan de Bijbel (ongeveer toch), met de toepasselijke naam De Dikke Vegetariër. In de auto nog haalde ik hem uit zijn plastiekje, sloeg met hoge verwachtingen de kaft open en ... Mijn achterdocht was terecht:  het boek bevatte inderdaad massa's recepten, info over ieder vreemd ingrediënt dat u zich maar kunt inbeelden én ... misschien 20 prentjes. Prentjes, dus niet eens foto's! Dat dat zelf uitgebracht màg worden! U moet weten dat ik een kind ben wat kookboeken betreft: ik kijk alleen naar de prentjes/ foto's en de kans dat ik ooit een ongefotografeerd recept zal maken is nihil. En nu zat ik daar met het dikste, saaiste kookboek ooit als eerste  (en voorlopig enige) aanwinst voor mijn toekomstige kookboekenkast...

Ik was teleurgesteld, maar wilde dat niet laten blijken, anders kon ik het verder uitbouwen van een kookboekencollectie wel op mijn buik schrijven. Dus ik las het boek helemaal uit  en nog een keer en nog eens. Zeg me de titel van een recept en ik geef u de pagina, maar een gerecht maken, dat was er op 1 (wel erg lekkere) salade na, nog nooit van gekomen. Zonde eigenlijk. 

Vorig weekend snuisterde ik wat door blogs en kwam ik op de blog van Fieke een concept tegen dat me de moed gaf mijn Dikke Vegetariër eindelijk eens de aandacht te geven die hij verdient: de kookboekweek. Bedoeling is dat je per maand 1 kookboek leent/uit de kast haalt en daar dan een hele week zoveel mogelijk uit kookt en je favoriete recepten dan deelt. Dat leek als iets dat uitgevonden was om mijn dikke, eerste kookboek wat in de watten te leggen. En wat bleek: de recepten in dat boek zijn stiekem fantastisch: ongelofelijk smaakvol, eenvoudig en je hoeft geen uren te staan koken. Spijtig dus van de foto's, maar ik heb met mijn vriend afgesproken dat boek gewoon zelf van foto's te voorzien. Noem het een levensproject, want met 2000 recepten zijn we wel even zoet. 

Bij deze mijn voorlopige, van foto's voorziene aanraders uit deze vegetarische Bijbel. Mocht iemand het al eens aangedurfd hebben om een ander recept uit dit boek uit proberen, laat het mij dan zeker   weten! 

Here we go...

Geroosterde notenp323

Een perfect voorbeeld van het smakelijke simplisme van dit boek. Gewoon noten, in de oven geroosterd met wat zout en kruiden, maar jongens toch ... Zo lekker! Dit wordt ongetwijfeld ons nieuwe zaterdagavondborrelhapje. 

Maisbrood met maisp688

Er lag nog een pakje maismeel (houdbaarheidsdatum 1/2014, maar die dingen worden niet slecht...) in onze berging dat met veel plezier omgetoverd wilde worden tot een brood. Ik maakte al eerder maisbrood, maar daar moesten wel 3 eieren en een half pak kaas in. Dit brood was veel eenvoudiger, gezonder, lichter en toch erg lekker. Wel een beetje aan de droge kant misschien, maar met een likje ghee en wat bieslook de perfecte compagnon van een slaatje. 

Chili van kidneybonen met espressop608

Dat ik aangetrokken wordt door de vreemdst klinkende recepten eerst, hoef ik u vast niet meer te vertellen. Vriend lief en vader in kwestie, trokken de kunde van de Mark (= de schrijver van het boek) dan ook erg in twijfel toen ik een kom koffie over mijn aangestoofde bonen goot en vervolgens kaneel en tomaten toevoegde. Dat de Mark het bij het rechte eind had, moest niet luidop meer gezegd worden. Het feit dat iedereen een tweede keer opschepte, zei meer dan genoeg. Erg lekker met het restje maisbrood van de dag ervoor.

Chili-ranchdressingp772

Over deze was ik dan weer sceptisch, want karnemelk in dressing, Mark? Ben je daar echt zeker van? Maar ook hier had Mark gelijk. We moesten wel nog een geperst teentje knoflook toevoegen en negeerden het "karnemelkpoeder"-ingrediënt (waar moet een mens dat in godsnaam vandaan halen?), maar  simpel over wat gemengde sla, vergezeld van onze chili,waas het een lekker frisse, romige dressing.  

Karnemelk-bosbessentaartp871

Aangezien we dan toch karnemelk in huis hadden en niemand dat spul puur binnen krijgt, maakte ik er taart van. Eerlijk is eerlijk: aan dit recept heb ik gigantisch gefoefeld. Dat lag niet aan het  recept, dat lag aan de inhoud van onze frigo en het feit dat er bijna niets meer inzat. Eitjes werden vervangen door puddingpoeder en ik bakte de bodem gewoon blind gaar en schepte er nadien de afgekoelde pudding op om af te werken met de bosbessen. Doodeenvoudig, maar wederom keilekker. 

Heb je het boek De Dikke Vegetariër nog niet in je  collectie staan, maar wil je een van mijn uitgeteste recepten wel eens proberen, laat het me dan weten, dan post ik in een komend bericht een uitgetypt recept. Of je kan zelf natuurlijk ook gewoon een exemplaar aanschaffen, wat ik je ondanks al mijn vooroordelen omtrent foto-loze kookboeken eigenlijk toch moet aanraden, al was het maar om erin te lezen, want wat vaststaat is dat ik héél veel heb bijgeleerd uit dit boek.