Vakantie, ze lijkt alweer zo
vreselijk ver weg …
Flashback.
Op een zondagavond in augustus, namen
mijn vriend en ik de trein terug naar huis na een weekendje zee. We waren in
een rush vertrokken en hadden ’s avonds dus nog niets kunnen eten. Geen ramp, alles
behalve, want in mijn hoofd verheugde ik me al op het feit dat ik nu een goed
excuus had om mezelf te trakteren op een sapje in die leuke sapbar in het
station in Gent, onze tussenstop. Aangekomen in het station, tsjokte mijn
vriend richting pitabar en ik richting mijn sapwalhalla. Niets in mijn hoofd
had eraan gedacht dat zo’n sapbar iets kende als openingsuren…
Ik speurde het hele station af op
zoek naar iets relatief gezonds, maar veel gezonder dan suikerwafels en ijs
leek het niet te kunnen worden. Uitgehongerd, licht gefrustreerd ging ik dan
maar wat klagen bij vriend in kwestie die op een bankje zat te genieten van
zijn in zilverpapier gehulde kebab-wrap. “Dan maar geen avondeten”, zei ik
meelijwekkend, waarop hij me aanspoorde eens in die pitazaak te gaan kijken. Ik
heb nog nooit een voet richting een pitabar gezet. Die 2 grote draaiende
vleeshompen, veelal door warmrood licht in de spotlight gezet, schrikten mijn
vegetarische zelve steeds af. Dat ik daar zo een beetje eten ga gaan zoeken
zeker, dat ziet ge van hier. Maar ik had honger. En honger drijft een mens tot
de zotste dingen, dus stapte ik richting het menu-bord en onderzocht mijn
opties. Tot mijn grote verbazing trof ik een vegetarisch broodje falafel aan.
Oké dan maar. En voor het eerst in wel 6 jaar bestelde ik fastfood. Honger
verdrijft principes.
Nogal argwanend zette ik me naast
mijn vriend, die nog net geen foto’s begon te nemen om dit legendarische moment (Anne-Sophie eet
fastfood) vast te leggen, op het bankje. Ik opende mijn zilverpapiertje en zag…
Groentjes, ofwa?! En nog redelijk veel groentjes ook. Ook qua smaak steeg dit
broodje falafel in mijn achting en na enig geanalyseer, besloot ik dat dit op
gezondheidsvlak veel erger had gekund.
Een openbaring en een aanrader
voor hongerige, vegetrische reizigers dus. (Hoewel de sapjes toch nog steeds
mijn voorkeur genieten hoor).
Deze vakantieherinnering
indachtig, bekeek ik de pot kikkererwten die op mijn voorraadrek stond en wist
ik wat me te doen stond. Zelf een broodje falafel ineen flansen en wel snel,
want 45 minuten later moest ik alweer gewapend met pen en cursus in de les
dierkunde zitten.
De kikkererwten vlogen met wat
kruiden in de keukenrobot, de pan in ermee, broodje roosteren, groentjes erbij
en klaar. Met nog 30 minuten over genoot ik op mijn gemakje van mijn eigen,
gezonde broodje falafel en die leuke vakantieherinnering. De geweldige spreuk indachtig:
"Don’t cry because it’s over,
smile because it happened."
Of hoe melig unief een mens kan
maken.
Broodje falafel op een rappeke
-
1 pot kikkererwten
-
1 hand peterselie
-
1 takje munt
-
1 tl komijn
-
½ tl cayenne
-
1/2 tl curcuma
-
1 gare zoete aardappel (in stukken snijden en 10
minuten in de microgolfoven)
-
1 tl ras el hanout
-
1 tl knoflookpoeder
Voor erbij
-
Volkoren pitabroodjes, geroosterd
-
Sausjes naar keuze: looksaus, veganaise, ketchup,
sriracha…
-
Avocadoblokjes, fetablokjes…
-
Groentjes naar keuze: sla, tomaat, komkommer,
fijngesneden rode kool, rode ui, wortelreepjes …
- Doe de gespoelde, uitgelekte kikkererwten samen met de zoete aardappelblokjes, peterselie, munt, komijn, cayenne, curcuma, ras el hanout, wat zout en knoflookpoeder in de keukenrobot. Mix op volle snelheid tot je een korrelig, doch kneedwaar deegje bekomt.
- Vorm kleine burgertjes van het kikkererwtenmengsel en bak deze in wat kokosolie in een antikleefpan.
- Stop je falafel samen met wat groentjes, een sausje naar keuze en eventueel wat feta of avocado in een volkoren pitabroodje en zet er met smaak je tanden in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten