Over moestuinieren, falen, whoopies en zongedroogde blauwe besjes

Oogst.

Voor een keer was er eens oogst, met name blauwe bessen.

Veel blauwe bessen.

Veel zon ook. En warmte en hittegolven enzo.

En dat is dan wat er overschiet van die grote blauwe bessen oogst als je na een tijdje terug uit vakantie bent.

Een hele struik vol verdroogde, blauwe bolletjes.

Eerste reactie: teleurstelling, woede, boos op de zon, de warmte, de bessen. 

Mijn moestuinhistoriek kennende, zou u het moeten begrijpen. Ik ben een van de meest extreme voorbeelden van een mislukte wanne-be moestuinier. Al jaren spit, zaai en plant ik me te pletter op mijn zielig lapje, beschaduwde grond onder de bomen, het enige stukje hof dat mijn papa me wou overlaten om mijn groene zelve op uit te leven. Al mijn inspanningen ten spijt heb ik op wat opgeschoten sla en die ene, door kippen kapot gepikte pompoen van 3 jaar geleden nooit echt veel oogst gehad. Tuinieren en ik, het lijkt- hoe graag ik het ook doe- voorbestemd te floppen. Dat werd nogmaals bevestigd toen alles op mijn lapje grond dit jaar als bij wonder begon te groeien en bloeien dat het gene  naam had. Gigantische boerenkoolplanten, patatten, aardperen, kruiden, zelfs de frambozen-, cassis- en eerder genoemde blauwe  bessenstruik begonnen uit het niets vruchtjes te schieten dat het een lieve lust was. Men zou het ervaring kunnen noemen. Men zou kunnen denken dat ik geleerd heb uit de fouten van vorige jaren en het nu over een totaal andere boeg heb gegooid en deze oogst dankzij mijn kennis en ervaring heb verdiend. Een plausibele redenering, ware het niet dat ik een heel jaar in Gent heb gezeten en geen poot naar mijn lapje grond heb uitgestoken. 

Eindelijk rust, dacht de grond. Zolang ik maar niet in de buurt ben, tiert alles hier weelderig.

Ik was- ondanks het feit dat de oogst blijkbaar aan mijn afwezigheid te danken was-  onbeschrijflijk blij met al dat rijpend lekkers in de tuin en keek tijdens de examens  al uit naar de eerste bessen en frambozen. Terug van vakantie verwachtte ik dus kilo’s oogst en was ik al een hele middag confituur maken aan het plannen.

Kom ik thuis en hangt alles verschrompeld en verdroogd aan de struik, ogenschijnlijk oneetbaar en verloren te wezen…. U begrijpt hopelijk mijn frustratie.

Maar goed, enthousiast als ik ben probeer ik het positief in te zien: zongedroogde blauwe bessen, dat kunt ge zelfs in de biowinkel niet kopen en eigenlijk smaken ze zo slecht nog niet en zien ze er behoorlijk decoratief uit.

Mijn besjes kregen samen met die al even mooie groene pistachenootjes uit Spanje een plaatsje als kransje rond mijn nieuwste creatie: chocolade-woopies met vegan witte chocolade- amandelvulling, afgewerkt met pistache en  blauwe besjes. Klinkt behoorlijk chique, al zeg ik het zelf.

Woopies zijn overigens een soort mini sandwiches, maar dan gemaakt van cakejes. Erg leuk voor een afternoontea-party. Zeker deze, aangezien ze niet alleen verslavend lekker,  maar ook compleet veganproof en gezonder zijn dankzij wat verscholen kokosolie, noten, ijzerrijk caccaopoeder en vezelrijke volkorenbloem. En schattig zijn ze ook wel, toch? 

By the way: voor zij die níet falen bij het kweken van blauwe bessen, of gewoon geen blauwe bessenstruik staan hebben: gebruik gerust veenbessen of andere flashy gedroogde vruchtenstukjes, laat de vruchtjes weg of meng verse blauwe bessen door de witte chocoladevulling. Bij dat laatste raad ik je wel aan de woopies meteen te verorberen.

Chocoladewhooopies met witte chocolade-amandelvulling, blauwe besjes en pistachenoten

Voor de chocoladecakejes

-          120g cacaopoeder

-          100g kokosolie

-          250g volkorenmeel

-          ½ zakje vanillepuddingpoeder

-          1 mespuntje pure stevia  (ik gebruik stevija reb-a)

-          5 el rijststroop of (niet-vegan) honing

-          Snuifje zout

-          Een scheutje vanille-extract

-          4 el havermelk of andere planaardige melk

Voor de witte chocolade-amandelvulling

-          4 el amandelpoeder

-          2 el havermelk

-          2 grote el zachte kokosolie

-          Vanille-extract

-          Snuifje zout

-          1 el rijststroop of honing of ahornsiroop

Voor de afwerking

-          Pistachenoten

-          Gedroogde blauwe bessen of andere mooie gedroogde vruchtjes

1. We beginnen met de cakesandwichjes: 
1. Meng het meel, cacaopoeder, zout en vanillepuddingpoeder door elkaar. Voeg de overige ingrediënten toe en meng opnieuw tot een deeg dat op koekjesdeeg lijkt, kneedbaar is en niet aan je handen blijft kleven. 
2. Bekleed een bakplaat met bakpapier en vorm walnootgrote bolletjes van het deeg, die je op de bakplaat plat duwt en zo cirkelvormig mogelijk vormt. Je mag de cakejes gerust dicht bij elkaar leggen aangezien ze niet meer zullen uitzetten bij het bakken. 
3. Bak de cakejes 10 minuten op 180° of tot ze stevig, maar vanbinnen nog een beetje smeuïg zijn. 
4. Laat volledig afkoelen op een roostertje.
2. Intussen kan je de de vulling maken. Daarvoor meng je het amandelpoeder met het zout, de stroop en het vanille-extract en de melk. Daarna meng je er met een vork de kokosolie onder tot een botercrème-achtige substantie. Plaatst in de koelkast.
3. Als de cakejes volledig zijn afgekoeld, kan je de woopies beginnen assembleren. Neem 1 cakeje, besmeer met een royale laag “botercrème” en dek af met een tweede, bij voorkeur ongeveer even groot, cakeje. Rol de woopie dwars door een bordje mer een mix van gebroken pistachenootjes en gedroogde bessen.
4. Klaar en eten maar!
   
   Tip  van het huis: Assembleer de whoopies à la minute. Heb je toch nog woopies over, bewaar ze dan in een doos in de koelkast.